Regenboogbaby’s worden ze genoemd, kinderen die geboren worden na een zware periode voor de ouders, zoals een miskraam of stilgeboorte. Drie moeders vertellen hoe het was om opnieuw zwanger te raken na het verlies van een eerder kindje.
‘Hij was ’n heel mooi kindje, we waren allebei heel trots’
Mandy Noppe (30) is momenteel 29 weken zwanger. Vorig jaar maart overleed haar zoon Florian na 21 weken zwangerschap.
“Ik heb al een gezonde dochter van inmiddels 9 jaar, mijn vriend een gezonde zoon van 10. Samen besloten we om voor nog een kindje te gaan. Maar bij de 20-wekenecho bleek het helemaal mis te zijn: onze zoon had een open ruggetje. Bij verder onderzoek in het ziekenhuis kwamen ze erachter dat dat zou betekenen dat hij volledig verlamd zou zijn. Dat op zich is al heftig, maar ook zijn blaas en darmen functioneerden niet goed. Daarnaast had hij klompvoetjes én zat er veel vocht bij zijn hersenen; een waterhoofdje noemen ze dat. Al die dingen gaan vaak met elkaar gepaard, werd ons verteld.
Het klinkt misschien gek, maar we waren wel blij dat de artsen ons een duidelijk beeld konden schetsen van wat ons te wachten stond. Natuurlijk was het vreselijk nieuws, we waren er kapot van, maar er was in ieder geval geen twijfel over of onze zoon nog enige kwaliteit van leven zou hebben. Dat maakte de beslissing om de zwangerschap af te breken draaglijk. Hij zou in een rolstoel terechtkomen, hij zou misschien nooit kunnen praten en leren, hij zou vaak naar het ziekenhuis moeten; dat was geen leven.”
“De oorzaak van de afwijkingen kon niet worden achterhaald. Een open ruggetje komt voor bij foliumzuurtekort, maar dat heb ik gewoon geslikt. Het was dus simpelweg domme pech. Vóór Florian had ik nog twee miskramen gehad, daarbij ging het beide keren rond de 6 weken al mis. Nu kwam het totaal uit het niets voor ons, tot die termijnecho leek alles perfect te gaan. Dan ben je over de helft van je zwangerschap, al helemaal bezig met de komst van weer een kleintje, en dan ineens stopt het abrupt.
Met 21 weken en 4 dagen ben ik bevallen van onze jongen: Florian Binky van der Meer hebben we hem genoemd. Al tijdens de weeën is hij overleden; hij was nog zo klein dat die al te heftig voor hem waren. Zijn vruchtzakje was helemaal intact, dat was bijzonder om te zien. Het mooie was: hij had zijn duimpje in zijn mond zitten. Dat gaf ons een geruststellend gevoel. We geloven dat hij vredig is gegaan. Hij was echt al een kindje, met nageltjes en een klein beetje haargroei. Een heel mooi kindje, we waren allebei heel trots.”
“In plaats van de babykamer in te richten, moesten we nu ineens een crematie regelen. Na de geboorte hebben we hem mee naar huis genomen en opgebaard in koud water, zodat hij ‘mooi’ zou blijven. Zo hebben we thuis nog dierbare foto’s kunnen maken met elkaar, via Stichting Still. En onze kinderen konden op deze manier afscheid nemen van het broertje dat ze nooit zouden leren kennen. We hebben hem ook aangegeven bij de gemeente, dat kan gelukkig tegenwoordig. Voor die erkenning ben ik dankbaar: hij bestond, hij was ons kindje en hij heeft een naam. Mochten we ooit gaan trouwen, dan staat Florian ook in ons trouwboekje. Dat heeft ons geholpen in het rouwproces.
Ik heb er soms nog steeds verdriet van. Op sommige dagen denk ik: waarom moest ons dit nou overkomen? Het is gewoon zwaar klote. Zeker op 13 maart, zijn geboortedag, en 19 juli, de dag dat ik uitgerekend was, staan we er nog bij stil. Maar mijn vriend en ik hebben ook tegen elkaar gezegd: we moeten hier niet in blijven hangen, we moeten verder met het leven.”
“Na het verlies ben ik een eigen bedrijf begonnen – Kleine Binky, vernoemd naar Florian – waarmee ik onder andere kleding maak voor sterrenkindjes (kindjes die vlak voor of na de geboorte overlijden, red.) en prematuren (kindjes die voor de 37ste zwangerschapsweek zijn geboren, red). In het begin vond ik het moeilijk als ik een aanvraag kreeg om iets te maken voor een sterrenkindje, dan kwam alles van Florian weer boven en liepen de tranen over mijn wangen. Maar het is ook ontzettend dankbaar om anderen op deze manier te kunnen helpen in hun rouwproces.
Het liefst was ik gelijk weer zwanger geworden, want ik miste het gewoon. Maar de artsen adviseerden om minimaal een half jaar te wachten. Ook werd me aangeraden een verhoogde dosis foliumzuur te slikken. Na dat half jaar duurde het nog zeven maanden vol teleurstellingen tot ik weer zwanger was.”
Verlossende boodschap
“Voor de eerste echo was ik vreselijk zenuwachtig. Gelukkig kwam er niets geks uit naar voren. Ook de NIPT-test wees geen afwijkingen uit. Op de dag van de 20-wekenecho werd ik misselijk wakker, zo spannend vond ik het. Met buikpijn zat ik in het ziekenhuis. Het duurde wel anderhalf uur voordat we de verlossende boodschap kregen dat alles goed was.
Natuurlijk heb je nooit de garantie dat je kind gezond ter wereld komt, maar dat was voor ons wel het moment dat we zeiden: vanaf nu kunnen we gaan genieten van deze zwangerschap. De kinderkamer hebben we nog niet durven afmaken, daar zijn we toch nog wat voorzichtig mee. Al voel ik hem elke dag bewegen in mijn buik, en goed ook. Een heerlijk gevoel, omdat ik weet: hij leeft.”
Meer lezen? Lees de rest van het artikel bij de bron: RTL Nieuws.
