Er wordt nog te weinig over miskramen gepraat, vindt de Amerikaanse psychologe Jessica Zucker. Zij startte een campagne om dit pijnlijke onderwerp bespreekbaar te maken. Sam (27) kreeg ook een miskraam en hoopt op meer begrip.
In 2011 was Sam Wilhelmus-Kikkert zwanger van een tweeling toen het plotseling mis ging. “Ik werd wakker in een plas bloed en met flinke buikkrampen, ik was toen 20”, vertelt ze aan Editie NL. Het bleek een miskraam te zijn, ze verloor beide kindjes. “Het was een rare dag, een met een lach en een traan. Mijn zoontje (in 2010 geboren, red.) was die dag namelijk jarig.”
‘Het is beter zo’
In haar woonkamer heeft Sam een gedenkplek gemaakt voor haar twee ongeboren kindjes, met foto’s van het gezin en twee knuffeltjes. Zelf denkt ze er nog elke dag aan, maar haar omgeving kon de miskraam makkelijker achter zich laten.
“We hebben het naaste familieleden en vrienden verteld. Ze waren heel meegaand, maar dat bekoelde snel. We kregen te horen dat het misschien ‘zo had moeten zijn’. Dat hield mij wel tegen mijn gevoelens te uiten.”
#IHadAMiscarriage
Ook psycholoog Zucker liep hier tegenaan toen zij na zestien weken haar kindje verloor. Als psychologe was ze deskundige op het gebied van miskramen, maar toen het haar zelf overkwam leerde ze pas echt wat het met iemand doet.
Ze zag dat veel vrouwen kampen met schuldgevoel en een gebrek aan begrip in de omgeving. Daarom startte ze de campagne #IHadAMiscarriage, letterlijk vertaald ‘ik heb een miskraam gehad’, waarmee vrouwen de kans krijgen openlijk voor hun miskraam uit te komen.
Bang voor onbegrip
Dit is belangrijk, vindt ook Sam. Volgens haar rust er nog steeds een taboe op het onderwerp. “Het voelde alsof ik er niet over mocht praten, alsof ik me aanstelde”, vertelt ze. Daarom besloot ze het haar collega’s niet te vertellen, zelfs niet toen ze in de maanden na de miskraam in de ziektewet belandde. “Ik zei gewoon dat ik ziek was. Ik wilde het verhaal niet telkens vertellen en was bang voor onbegrip, bang dat mensen het niet wilden horen.”
Dat veranderde toen ze op de school van haar zoon een andere moeder tegenkwam, die ook een miskraam heeft gehad. “We zitten op een lijn, dat praat een stuk makkelijker. We voelen hetzelfde en hebben begrip voor elkaar, dat maakt het voor mij ook makkelijker het aan anderen te vertellen.”
Bron: RTL Nieuws, Editie NL
