‘Brave hond’ zeggen tussen het persen door? Sanne Smith (34) deed het. Hulphond King was bij Sannes bevalling zodat die kon waarschuwen als Sanne een te lage bloedsuiker had. “Het was heel ontspannen.”
Door: Lisanne van Sadelhoff
Een hartslag van 180. Zweten. Trillende handen. Angst. Misselijkheid. Flauwvallen. Als Sanne Smith uit Enkhuizen een hypo krijgt, dan voelt ze zich ‘verschrikkelijk’. Ze heeft een stofwisselingsziekte waardoor haar lichaam haar bloedglucose niet op peil kan houden. Het gevolg: een hypo, zoals mensen met suikerziekte ook weleens krijgen.
Sanne moest twee jaar geleden zestien keer met de ambulance naar het ziekenhuis, omdat ’t helemaal mis was. “Sommige hypo’s zijn heel ernstig”, vertelt Sanne. “Vooral als je er te laat bij bent.”
King voelt het aan
Daarom wist ze zeker dat ze haar hulphond King bij haar bevalling wilde hebben, afgelopen december. Sinds ze met 7,5 week bij Sanne kwam, waarschuwt King haar als ze een hypo krijgt. Iets wat geen enkel medisch apparaat kan. “Als er niets aan de hand is, blijft King gewoon liggen waar ze ligt. Maar zodra ik een hypo ga krijgen, achtervolgt ze me, blíjft ze me aanstaren.” Of Sanne nou onder de douche staat, midden in de nacht in een diepe slaap is, aan het koken is of op de camping is: King voelt het altijd aan.
Als het baasje dan nog niet reageert, is het tijd voor de volgende stap: poten op Sannes buik, benen. “Na zo’n waarschuwing ga ik op de bank zitten.” Ze belt iemand om te laten weten dat ze een hypo gaat krijgen, eet en drinkt wat en wacht. Tot de hypo komt. En weer overgaat. King blijft aan haar zijde.
Dus ook bij haar bevalling in het ziekenhuis in Hoorn – iets wat uniek is in Nederland. “Ik besprak het met de coach met wie ik King train. We twijfelden even: het zou wel pittig zijn voor zo’n hond. Andere plek, andere geuren, ik zou pijn hebben. Maar ik heb al drie kinderen, dus wist dat ik geen schreeuwer zou zijn tijdens het moment suprême. Dus ik dacht: we doen het.”
‘Ik ga dit doen’
Van te voren werd het ziekenhuispersoneel ingelicht. “De gynaecoloog was doodsbang voor honden, dus die is niet bij de bevalling geweest.” Ook waren er regels: de voerbak moest grondig worden schoongemaakt nadat King haar maaltijd had verorberd in de verloskamer en het personeel wilde niet verantwoordelijk zijn voor het uitlaten. “Dus dat deed mijn man. Was allemaal prima.”
King deed het goed. Was rustig. Gaf geen kick. “Daardoor was ik ook heel ontspannen. Ik wist: ik ga dit doen, ik ga mijn meisje op de wereld zetten.” De ontsluiting ging heel vlot, Sanne kon zich focussen. “King lag naast mijn bed, ik praatte af en toe tegen haar. Dan zei ik: ‘goed zo meisje’, of ‘brave hond’. Of ik kletste gewoon gezellig tegen d’r. Over het weer, en dat ik pijn had maar dat het wel over ging.”
Hoe doet zo’n hulphond dat?
Hoe kan een hond een hypo aanvoelen? Sandra Dekker coacht honden, en traint ook King. “Honden zijn hooggevoelige dieren”, legt ze uit. “Vooral als ze een goede band met hun baasje hebben.” In combinatie met een sterk ontwikkeld reukvermogen – waar iedere hond mee gezegend is – zijn honden in staat om te ruiken wanneer een lichaam verandert. In het geval van Sanne ruikt King dus dat haar hoeveelheid bloedglucose naar beneden gaat. “En bij mensen met PTSS, kunnen honden het angstzweet al ruiken vóórdat hun baasjes zelf voelen dat ze bang zijn”, zegt Dekker.
Kanker opsporen
Dekker schreef een boek over waar honden allemaal bij kunnen helpen. “De kracht van honden is dat ze bijzonder veel van tevoren aanvoelen. Veel eerder dan dat wij mensen doorhebben dat er iets aan de hand is. Ze kunnen kanker opsporen, waarschuwen bij brand. Ik hoorde van een cliënt dat haar hond altijd aan haar kant van het bed ging liggen. Jaar in, jaar uit. Totdat de hond ineens aan de kant van haar man ging liggen. Vier nachten lang. In die vierde nacht werd de man plots heel ernstig ziek. Die hond had het dus al door.” Waar Dekker maar mee wil zeggen: luister vaker naar je viervoeter. “Ze hebben belangrijke dingen te melden.”
Geen hypo, geen angst
Toen bij Sanne de persweeën begonnen, werd King alerter. Ze ging staan, ging met haar natte neus naar haar baasje toe om ‘informatie te halen’. Ze rook bij Sannes mond, gezicht. “Ik denk dat ze voelde dat het kindje niet helemaal goed lag. Ik had veel pijn.”
Maar geen hypo. En geen angst om er eentje te krijgen, want King zou haar waarschuwen. Na een half uurtje werd baby Lune kerngezond geboren. “Toen taaide King af. Ze zag dat ’t goed was, plofte neer op de grond en viel in slaap.”
De herder kreeg een heel lekker bot als beloning en mocht op het ziekenhuisbed, samen met Sanne en Lune. “We hebben daar met z’n drietjes zitten uitpuffen. Ik zei de hele tijd tegen King: ‘Jeetje, King, jeetje, we hebben het gewoon samen gedaan’. Ik zal haar daar altijd dankbaar voor blijven.”
Bron: RTL Nieuws
