Twaalf weken geleden werd baby James geboren. Jamie (23) is de ’trotse’ moeder. Ze is het grootste deel van de tijd alleen helemaal niet zo trots, omdat ze kampt met een postnatale depressie. “Er is nooit een roze wolk geweest.”
Ongeveer één op de acht nieuwe moeders kampt met een postnatale depressie na de bevalling. Het is de meest voorkomende aandoening bij pas bevallen vrouwen. Veel vrouwen met een postnatale depressie praten er niet over, omdat ze zich schamen of schuldig voelen. Om postnatale depressie uit de taboesfeer te halen, start de staatssecretaris van Volksgezondheid, Paul Blokhuis, vandaag een campagne.
In blijde verwachting
De zwangerschap van Jamie was niet per se gepland. “Het kwam eigenlijk net iets te vroeg. We woonden nog niet samen en zouden een huis gaan bouwen”, vertelt ze. “Toch wist ik meteen dat ik de baby wilde houden. Mijn relatie was goed en financieel mochten we ook niet klagen.” Ze kreeg steun van haar ouders, maar Jamies schoonouders waren boos over de zwangerschap. “Ze dwongen me om een abortus te plegen.” Jamies vriend besloot ook dat het beter was om de baby niet te houden.
Ondanks haar eigen gevoelens ging Jamie naar de abortuskliniek. “Ik schrok me helemaal rot daar en kreeg het benauwd.” De abortus ging niet door en Jamies vriend verbrak een week lang het contact. Na die week kwam hij terug om te zeggen dat hij de baby wilde houden en er samen met Jamie voor wilde gaan. Ze vonden een appartementje en zouden samen een gezin vormen.
Te dik
Ondanks de heftige start en slechte band met haar schoonouders verliep het begin van Jamies zwangerschap prima. “Het samenwonen ging goed en onze relatie was fijn.” Toch ging het stukje bij beetje slechter met haar. “Ik voelde me vreselijk dik en was bang dat mijn vriend me niet meer aantrekkelijk zou vinden.” Praten met haar vriend over de onzekerheden deed ze niet. “Hij werkte heel veel en ik wilde hem niet belasten. Hij is personal trainer en voetballer, dus het enige dat ik dacht was: ik moet gewoon dunner worden want dit kan niet zo.” Tot week 42 bleef ze sporten, terwijl ze eigenlijk doodmoe was.
“Ik kon niet meer. Ik sliep niet en merkte dat ik aan mijn top zat. Uiteindelijk werd ik met 42 weken opgenomen in het ziekenhuis, puur om een nachtje te slapen.” De rode draad in Jamies verhaal is het masker dat ze altijd droeg. “Ik heb altijd gedaan alsof er niets aan de hand was. Ik probeerde zo vrolijk mogelijk te doen, omdat je blij hoort te zijn als je zwanger bent. Dat was ik in werkelijkheid allesbehalve.”
Bevalling
Op 24 maart werd baby James geboren. Het was een heftige bevalling, die eindigde in een spoedkeizersnee. Veel tijd om de baby vast te houden was er niet, omdat James direct door moest naar de kinderafdeling. “Ik heb hem heel eventjes in de couveuse gezien en mocht hem pas de dag erna echt vasthouden. Mensen hebben het over huid-op-huidcontact na de bevalling. Dat het zo fijn is dat je baby’tje dan op je borst ligt. Nou dat had ik alles behalve. Het was allemaal totaal onwerkelijk.”
Vanaf de bevalling ging het bergafwaarts. James bleek een huilbaby. “Ik was bang dat het nooit zou stoppen. Ik wilde hem het liefst op het balkon zetten.” Haar vriend zag wel dat er iets niet oké was met Jamie en vroeg wat er aan de hand was. Jamie bleef volhouden dat het goed ging. “Ik dacht dat het wel over zou gaan en ik moest van mezelf blij zijn, omdat dat nou eenmaal zo hoort.”
Wat is een postnatale depressie?
- Een postnatale of postpartum depressie is een depressie die ontstaat bij de moeder na een bevalling.
- 1 op de 8 nieuwe moeders ontwikkelt een vorm van postnatale depressie.
- De belangrijkste symptomen zijn stemmingswisselingen, verlies van eetlust, slapeloosheid, intense prikkelbaarheid, woede, hechtingsproblemen met de baby en gebrek aan levensvreugde. Maar wat ook kan: angst om jezelf of het kind iets aan te doen, hallucinaties en persoonlijkheidsveranderingen.
- Een postnatale depressie kan in uitzonderlijke gevallen uitmonden in een postnatale psychose.
- Een postnatale depressie wordt vaak veroorzaakt door een combinatie van factoren: biologisch, sociaal en psychisch. Je kunt hierbij denken aan onder andere: relatieproblemen, hoge verwachtingen van het moederschap, slecht nee kunnen zeggen, veeleisende familie en/of veranderde hormoonhuishouding.
- 1 op de 7 vrouwen met een postnatale depressie heeft hier nog nooit over gesproken.
- Feitelijk gezien is de term postnataal niet juist. Het kind is namelijk niet depressief, maar de moeder. De term postpartum (na de bevalling) is daarom correcter.
- In een vroeg stadium is een postnatale depressie vaak goed te behandelen. Vermoed je dat je er last van hebt? Meld je dan bij de huisarts.
Alles gaat goed
Jamie probeerde zich staande te houden en vrolijk over te komen, maar kraamvisite ging een stap te ver. “Ik was niet trots en niet blij en wilde het liefst alleen zijn.” Toch organiseerden haar ouders en schoonouders een kraamfeestje. Er kwamen 135 mensen. “Ik wist niet wat me gebeurde. Ik dacht alleen: ik zit hier mijn baby te voeden en ik ben alles behalve blij. Laat me gewoon met rust. Ik zat niet op een roze wolk, maar probeerde een beetje leuk te doen voor de rest.”
Dat ‘leuk doen’ deed Jamie ook op sociale media. Wie niet beter weet, zou denken dat Jamie een gelukkige moeder is. Haar Facebook en Instagram laten foto’s zien van baby James met als bijschriften ’trots’, of ‘mijn liefde’. “Dat deed ik puur omdat ik dacht dat dat zo hoorde. Tuurlijk heb ik ook betere momenten, waarop ik ook trots ben, maar die foto’s zijn meer afgeleid van wat ik anderen op sociale media zie doen.”
Relatiebreuk
De bom barstte vijf weken na de bevalling. “Ik zocht steeds vaker ruzie met mijn vriend en uiteindelijk stuurde ik hem naar zijn ouders, omdat ik alleen wilde zijn.” Jamies vriend ging weg en kwam niet meer terug. De relatie was over. Jamie bleef alleen met James achter in het appartement. “Toen ging het echt mis.” Achteraf was dit het moment dat Jamie van een postnatale depressie naar een postnatale psychose ging. “Het werd slechter en slechter. Ik had gedachten dat ik James van tafel wilde gooien.”
Toen grepen haar ouders in en werd Jamie opgenomen. James bleef bij haar ouders. “Het was een heel erg eenzame week.” De negatieve gevoelens bleven, maar toch miste ze baby James. “Het is ook niet zo dat ik non-stop negatief over hem denk, het blijft je kind. Soms heb ik goede momenten en vind ik hem best leuk.”
Puzzel weer heel
Inmiddels heeft Jamie nog steeds medicatie, maar gaat het stukje bij beetje beter. “Zie het als een puzzel. Hij was heel, toen knalde die uit elkaar en nu proberen we hem stukje voor stukje weer heel te maken.” Een coach helpt haar daarbij. Op momenten dat James veel huilt, blijft het lastig. “Dan denk ik nog steeds: waar ben ik aan begonnen? Maar het blijft je kind en hij hoort bij jou.”
Of haar depressie had kunnen worden voorkomen, weet Jamie niet. “Het zit natuurlijk ook wel in je karakter, maar ik denk wel dat het misschien minder erg had gekund als ik meer voorlichting had gehad.” Ze is blij met de campagne die staatssecretaris Blokhuis vandaag start. “Het allerbelangrijkste is dat moeders erover praten en niet doen alsof er niks is, zoals ik deed. Je moet leren om van je kind te houden.”
Hoop op een gezin met haar ex en James heeft Jamie niet meer. “Daarvoor is er nu te veel gebeurd.” Wel heeft ze goede hoop dat ze over een jaar weer de oude is en kan genieten van haar zoontje. “Nu is alles nog heel erg vers, maar uiteindelijk zal dat beter worden.”
Psycholoog: ‘Veel schaamte rondom postnatale depressies’
Psycholoog Rinkse Frima ziet bij haar patiënten veel schaamte als het gaat om een postnatale depressies. Een zware depressie na de bevalling. 1 op de 3 moeders durft er niet over te praten. Zelfs niet met haar partner.
Bron: RTL Nieuws/Laura Veneman
