Is het mogelijk om zwangerschap te haten, maar toch te houden van het moederschap? In dit artikel lees je het verhaal van Kaysie.
Ik was een van die mensen die absoluut niet kon wachten om zwanger te zijn. Ik fantaseerde over hoe ik eruit zou zien met een grote babybult en een stralende huid. Ik raakte teder mijn buik aan en zei tegen mezelf dat het op een dag zover zou zijn.
Toen kwam die ene dag. Ik zag twee felroze lijnen – een zeer positieve zwangerschapstest die past bij mijn zeer positieve kijk op hoe geweldig het zou zijn om een mensje te laten groeien.
Binnen een week stortte het allemaal neer toen ik moest overgeven van mijn ochtendkopje (decaf) koffie.
Binnen twee weken had ik acne. Binnen een maand werd ik zo misselijk van de geur van de deodorant van mijn man dat ik hem van merk liet veranderen. En tegen de tijd dat het eerste trimester voorbij was, was ik ervan overtuigd dat ik een enorme fout had gemaakt. Blijkt dat ik een hekel had aan zwanger zijn. Elke seconde ervan voelde als fysieke en emotionele marteling.
Ik voelde een enorme hoeveelheid schuld toen mijn zoon zes weken voor zijn uitgerekende dag arriveerde.
Ik was ervan overtuigd dat al mijn gekreun en gesteun een luide, duidelijke boodschap naar het universum had gestuurd dat ik klaar was en op mijn beurt had ik gekregen wat ik wenste. Natuurlijk is dat allemaal niet waar. In werkelijkheid brak mijn water – een rare gebeurtenis – en ik kon er gewoon helemaal niets aan doen.
Toch deed het feit dat ik een hekel had aan mijn zwangere toestand en mijn lichaam niet eens in staat was mijn zoon de hele periode te dragen een behoorlijke aanval op mijn zelfvertrouwen als een nieuwe moeder. Ik ben hier zeker niet voor uitgesneden. Zeker, mijn zoon verdiende beter. Ik vertelde mezelf in die vroege dagen dat ik een ongeschikte moeder was.
Maar met elke dag die voorbijging, groeide mijn zelfvertrouwen.
Het verzorgen van een prematuur kindje is geen sinecure, maar mijn moederlijke instincten droegen me bij elke stap. Ik wist op de een of andere manier precies hoe ik voor dit kleine mannetje moest zorgen. Ik wist wat elke toonhoogte van elke kreet betekende. Zijn maniertjes, die voor iedereen onzinnige babybewegingen leken, waren gecodeerd met de betekenis dat ik alleen ik kon kraken. Als hij op een bepaalde manier over zijn hoofd wreef, was hij te laat voor zijn dutje. Als hij weigerde te dutten, moest ik gewoon zijn hoofd op mijn borst laten rusten en zodra hij het geluid van mijn hartslag vond, suste het hem in slaap. Hij was zo helemaal van mij en ik gaf mezelf er volledig voor terug.
Ik hield ervan moeder te zijn. Ik hield ervan zijn moeder te zijn! En tot mijn grote verbazing was ik een natuurtalent.
Het heeft lang geduurd voordat ik besloot om nog een baby te krijgen. Zoveel als ik van het moederschap genoot, miste ik ook slaap en normaliteit en vrije tijd (zoals alle moeders doen). Maar terwijl ik zag hoe mijn zoon als enig kind opgroeide, werd het me steeds duidelijker dat hij een broer of zus nodig had. Dus besloten we het opnieuw te proberen. Ik maakte mezelf een belofte – deze keer zou het anders zijn. Als ik het geluk had om weer zwanger te worden, zou ik proberen het niet te haten. Ik zou niet zoveel klagen. Ik zou het niet als vanzelfsprekend beschouwen.
Nou, ik ben momenteel 15 weken zwanger van baby nummer twee. En raad eens? Ik haat het!
Ik heb onlangs mijn gevoelens met mijn therapeut gedeeld. Haar antwoord was dit:
“Het is heel goed mogelijk om dankbaar te zijn dat je zwanger bent en van je ongeboren kind te houden en tegelijkertijd de fysieke staat van zwanger zijn te haten. Ik zou het zelfs heel vreemd vinden als je me zou vertellen dat je graag meerdere keren per dag moest overgeven.”
Ik moest lachen. En ze heeft helemaal gelijk. Alleen omdat ik een van die vrouwen ben die een hekel heeft aan zwanger zijn, maakt dat me nog geen slechte moeder. Verre van. Het maakt me een mens.
Ik gun mezelf dit keer wat meer ruimte
Ik hoef me niet langer af te vragen of ik een ongeschikte moeder zal zijn. Ik hoef er niet vanuit te gaan dat mijn gebrek aan “warme fuzzies” tijdens de zwangerschap automatisch betekent dat ik geen aanhankelijke, liefhebbende, aanbiddende moeder ben. Ik weet al dat het slechts leugens zijn die ik mezelf de eerste keer heb verteld. Dus deze keer vertel ik mezelf de waarheid:
Ik ben een kickass-moeder. Ik ga van deze nieuwe baby houden met alles wat ik heb. Ik moet alleen deze ellendige zwangerschap doorstaan.
Bron: Pregnant Chicken, door Kaysie Norman
